Hubert Bonin

15 stycznia mija sześćdziesiąta rocznica powstania I Drużyny Harcerzy im. Gustawa Morcinka w Bolesławcu, której założycielem i wieloletnim drużynowym był harcmistrz Hubert Bonin. W związku z tym publikujemy tekst o tym Honorowym Obywatelu Bolesławca przygotowany przez pracowników Muzeum Ceramiki 

Hubert Bonin urodził się 13 września 1912 r. w Bydgoszczy. Naukę rozpoczął dopiero w 1920 r., gdyż rodzice wcześniej nie chcieli posłać go do szkoły uczącej w języku niemieckim. W 1929 r. ukończył Szkołę Handlową, a następnie uzyskał dyplom technika. W 1929 r. wstąpił do VII Bydgoskiej Drużyny Harcerskiej im. Jana Karola Chodkiewicza, tam też złożył Przyrzeczenie Harcerskie. W latach 1934-1935 odbył służbę wojskową w kompanii sanitarnej Szpitala Wojskowego w Toruniu. Następnie pracował w bydgoskiej drogerii i prowadził jednocześnie drużynę harcerską, która w 1938 r. uzyskała dyplom Mistrzowskiej Drużyny Chorągwi. W marcu 1939 r. został mianowany na stopień podharcmistrza.

We wrześniu 1939 r. walczył w Armii „Pomorze”, dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach jenieckich w Łowiczu i Łodzi, z których niedługo potem został zwolniony i wrócił do Bydgoszczy. Tam 19 maja 1940 r. został zaprzysiężony i wstąpił do Szarych Szeregów i Związku Walki Zbrojnej. Od marca 1943 r. pracował przymusowo w fabryce materiałów wybuchowych, co było karą za niepodpisanie volkslisty przez jego rodzinę. W ramach działalności w konspiracji, przekazywał wiadomości o fabryce, dzięki czemu została ona wysadzona w powietrze w sierpniu 1943 r. 8 sierpnia 1944 r. został wraz z bratem aresztowany i poddany torturom przez bydgoskie Gestapo. Po miesiącu osadzono ich w obozie koncentracyjnych Stutthof. W końcowej fazie wojny, wraz z bratem i innymi więźniami obozu, zostali zamknięci pod pokładem barki, która miała zostać zatopiona na Bałtyku. Jego bratu nie udało się uciec. Dalszą drogę musiał ze współwięźniami przebywać pieszo, aż do momentu wyzwolenia.

Powrócił do Bydgoszczy, a 17 lutego 1946 r. wraz z przyszłą żoną Jadwigą przybył do Bolesławca. 1 kwietnia 1946 r. założył drogerię, a niedługo potem pierwszą w mieście drużynę harcerską. Ożenił się 12 lipca 1946 r., miał dwóch synów: Ireneusza i Przemysława.

Drużyna Bonina przyjęła za patrona ks. Józefa Poniatowskiego, co w niedługim czasie stało się solą w oku ówczesnych władz. Wymusiły one w końcu zmianę patrona, którym został Gustaw Morcinek. Mimo zgody na tę zamianę, Hubert Bonin został odsunięty od pracy z młodzieżą. Niechętnie zresztą odnosił się do ówczesnych przemian w harcerstwie, które dążyły do upodobnienia tej organizacji do sowieckich pionierów, był przeciwnikiem tego rodzaju indoktrynacji. Powrót Bonina do struktur harcerskich stał się możliwy po śmierci Stalina w 1956 r., kiedy na zjeździe krajowym częściowo odtworzono przedwojenną symbolikę i obrzędowość. Umożliwiono też powrót dawnym instruktorom.

Do 1978 r. pracował w Bolesławieckiej Fabryce Fiolek i Ampułek „Polfa”, kiedy to przeszedł na emeryturę. Do lat 90. XX w. czynnie uczestniczył w życiu harcerskim, organizował obozy 1. Bolesławieckiej Drużyny Harcerzy. Jego praca była widoczna szczególnie wtedy, gdy harcerze pokazywali się na mieście – w regulaminowym umundurowaniu pełnili warty przy Grobie Pańskim w okresie Wielkanocy czy uczestniczyli w uroczystych paradach. Hubert Bonin, pomimo przerw wynikających z przyczyn politycznych, od przyjazdu do Bolesławca w 1946 r. tworzył harcerstwo w tym mieście. Udało mu się wychować setki mieszkańców miasta, wszczepiając im ducha przedwojennego skautingu. Zmarł 26 marca 2008 r. Do dziś jego osoba jest szczególnie wspominana wśród bolesławieckich harcerzy.

Foto: Muzeum Ceramiki w Bolesławcu