„Skóra, w której żyję” to owacyjnie przyjęty na festiwalu w Cannes thriller Pedro Almodóvara, niekwestionowanego mistrza współczesnego kina.” – tymi i tylko tymi słowami Kino Forum zachęca na swojej stronie do obejrzenia najnowszego filmu Pedro Almodovara na jedynym seansie w Bolesławcu na długo po tym jak można go było obejrzeć w Legnicy czy Jeleniej Górze. Owa barokowa zachęta nie oddaje w pełni tego, że warto ten film obejrzeć.
Nowy Almodovar to uczta dla miłośników talentu Antonio Banderasa, i to nie tych zachwyconych strzelającym futerałem od gitary czy piętnastą wersją przygód Zorro. Banderas pokazuję, jak to u Pedro, swój wielki talent. I chyba po raz pierwszy pokazuje się jako bardzo dojrzały aktor. Historia, choć nie napisał jej tym razem reżyser, jest niemal z literatury reżysera wzięta a podbarwiona przez niego w taki sposób, że wielbicielom poprzednich filmów nic w niej nie powinno przeszkadzać. Jest i tajemnica, i konsekwencje dawnych błędów, i pomieszane do bólu fizycznego relacje rodzinne a nie brak oczywiście damsko-męskich rozterek w ramach jednego człowieka. Jak do tego dodamy głos w dyskusji na temat etyki grzebania w DNA, to robi się koktajl ciekawy i smakowity.
Almodovar zaadaptował cudzy tekst, ale zaadaptował go w pełni, robiąc z niego swoją historię i przesycając go swoją poetyką w najwyższym stopniu.
Świetne aktorstwo, pasjonująca i zaskakująca historia, perfekcyjne zdjęcia, jak zawsze wyborna muzyka – to wszystko powinno zrekompensować Wam nazywanie tego filmu thrillerem. U mężczyzn film niewątpliwie wytworzy nowy sposób myślenia o winie i karze (i ich konsekwencjach). I choćby dlatego, drogie panie, powinnyście ich do kina zabrać.
„Skórę…” w Bolesławcu w kinie można będzie obejrzeć tylko raz, 28 listopada o godzinie 19 w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego. Karnet na cztery filmy w ramach DKF to tylko 20 złotych.
Zakładam, że więcej razy można będzie obejrzeć w Bolesławcu szlagier 3D „Immortals. Bogowie i herosi”. Producenci perfekcyjnych „300” (ten tytuł działa jako wabik ściągający widzów do kin na „Immortals”) postanowili pokazać, że mają pewien spadek formy. Problem w tym, że jeden Mickey Rourke (po „Zapaśniku” trudno wątpić w jego formę) nie uratuje animowanej bajki zagranej w blue boksie. Jak do tego dodamy dyżurne błędy epoki 3D, jak powtarzanie tych samych chwytów w jednym filmie (vide show Jerzego Hoffmana), to robi się w kinie zwyczajnie nudno. Nudy tej nie umniejsza nawet w zamierzeniu erotyczna scena przejścia na bezrobocie pięknej wyroczni granej przez Freidę Pinto (na zdjęciu powyżej, widzieliście ją m.in. w „Slumdogu”).
„Immortals” to jednak nie tylko zabawa dla wielbicieli cyfrowej krwi opadającej na kinowe fotele, ale i sposób na dostarczenie kolejnych argumentów na rzecz kina 3D. Mając (pogłębiony przez „1920” Hoffmana) nieustanny problem z dostrzeżeniem sensu istnienia 3D, poza skutecznym ograniczeniem piractwa i efektownym pokazywaniem naparzanek, w tym filmie dwa sensowne zastosowania tej technologii dostrzegłem. Pierwsze to pokazywanie w 3D ludziom tego, czego nigdy nie zobaczą a co istnieje w rzeczywistości. Jedna z ostatnich scen filmu pokazuje po prostu rzeźby. Cudnie pokazuje. 3D pokaże prawdziwiej kulturę, rzeźby, kraje i miejsca ludziom, którzy nie mają szans na zobaczenie tych rzeczy w rzeczywistości.
Drugi sens 3D, który dostrzegłem w tym filmie, to właśnie wspomniana scena pozbawienia wyroczni pracy poprzez łóżko. Pomyślałem sobie wówczas, że jak tylko technologia 3D stanieje, rynek porno ją pokocha.
