pisofszit pospolity

No i proszę bardzo – kilka godzin rozmów z fajnymi ludźmi, parę przytulasów, i po chandrze ani śladu:) Świecie, przygotuj się – nadchodzę!!;)))

@Hegemon
Dziekuję, ale to akurat zasługa Miłosza. Inspiracja:)

Aż takie nudne?

Może nie do końca to dobre, ale tak mi się urodziło:)

Zapowiadano tego dnia wielkie obniżenie nieba. Kwiat rosnący wprost z Ziemi miał już mocne, grube liście i należało go podeprzeć przed podlewaniem.
Ut i Fi mieli za zadanie przygotować tyczki na tyle mocne, by przytrzymały kwiat, ale tak delikatne, by go nie uszkodziły.
Wyzwanie postawione przed nimi przez Radę Wężową było o tyle niebezpieczne, że należało zapomnieć o strachu i udać się w przestrzeń kosmiczną – niby znaną i swojską, ale pełną obrzydliwych stworów i marzeń sennych ludzi.
Najgorsze właśnie były sny.
Bo bywały straszliwe, piękne, erotyczne, udziwnione, przerażające. Dostanie się w obszar działania danego snu powodował automatyczne przekierowanie do mózgu śniącego. No i wtedy zaczynały się problemy. Każdy z ludzi – a nawet zwierząt, bo one też śnią przecież – inaczej reagował na obecność obcych w swoich myślach. Jedni łagodnie poddawali się intruzom, inni bronili się zaciekle. Od broniących się można było nieźle oberwać.
Rada wyposażyła ich jednak w MR 19 – najlepszy statek, wymyślony przez genialnego instruktora i wizjonera, Mipu. Zamontował on w swoim najnowszym promie odpychacz snów – nowość, która miała pozwalać na swobodne poruszanie się wokół Ziemi.
Drzewo, do którego mieli dotrzeć, by zdobyć tyczki, rosło kilka tysięcy trzepotów skrzydeł pszczoły od Ziemi. Miało właściwości, których nie można było nie dostrzec. Przede wszystkim było ogromne. Jego liście miały tak mocną strukturę, że Mipu, jak twierdził, wykorzystywał je do budowania modeli swoich wynalazków. Ponadto natura obdarowała je cudownym zapachem i mocą spełniania pragnień. Niestety, rosło zbyt daleko, by każdy mógł do niego dotrzeć. No i nikt go jeszcze nie widział. Więc obrosło legendą jak hubą.
Ut i Fi mieli niebywałą okazję, aby dotknąć Drzewa i wypowiedzieć życzenie.
Start odbył się bez przeszkód. Standardowe odliczanie od dziesięciu już dawno nie było stosowane, więc, nie czekając na niczyje wytyczne, ruszyli.
Niebo rzeczywiście – zgodnie z prognozami – obniżyło się mocno, ale to tylko pomogło podróżnikom. Szybciej znaleźli się na orbicie i mogli bez przeszkód lecieć w nieznane. Odpychacz spisywał się nadzwyczaj dobrze. Mijane sny muskały jedynie kadłub ich statku. Była chwila, że niemal wpadli do iskrzącego erotyzmem snu pani Naczelnik All, jednak w porę udało im się skręcić w lewo i ominąć go bezpiecznie. Obydwaj westchnęli z ulgą. Wiedzieli, co groziłoby im za wtargnięcie do tego właśnie marzenia – w najlepszym wypadku byłoby to zresetowanie pamięci.
Szybko poruszali się w kierunku podanym im przez Radę.
Po prawej stronie zobaczyli nagle coś niepokojącego. Coś, czego nie powinno tutaj być. Dziwne, wijące się rury, z których od czasu do czasu wydobywały się kłęby dymu. Spodziewali się czegoś zupełnie innego. Jakiejś pięknej łąki zawieszonej w przestrzeni i rosnącego na niej cudownego drzewa. Nic z tego. Zaskoczeni tym widokiem nie zauważyli ogromnego Psa. A obok niego ogromną głowę, nad którą unosił się potężny wir.
Przerazili się, że Drzewo jest mitem, bajką, którą wymyślili głupi ludzie na własny użytek. By mieć o czym marzyć, by pod zamkniętymi powiekami zobaczyć zieleń, jakiej nie było od dawna na Ziemi, poczuć zapach tlenu i ozonu, zapomnieć się w wyobrażeniach na temat przyszłości.
Fakt jednak pozostawał faktem – nie mieli już teraz jak uciec. Wir z Głowy wciągał ich coraz szybciej i szybciej, kręcili się jak na karuzeli i patrzyli na mijane rzeczy – małe stateczki, ptaki, psy, pszczoły, i wszystko w ogromnym nieładzie. Musieli jednak ratować Kwiat, który był ważny dla Ziemi. Moc ich statku nie pozwalała jednak na wycofanie się. Postanowili więc poddać się sile.
Znaleźli się w centrum trąby powietrznej.
Skąd wziął się pomysł, żeby wyskoczyć ze statku? Nie wiedzą do dziś. Ale gdy pozbyli się balastu w postaci maszyny, okazało się, że są lżejsi i unoszą się. Do góry! Nie wciągało ich w stronę widocznego już mózgu, który jak widzieli z oddali, mielił wszystko, co się zbliżało.
I nagle zobaczyli Drzewo.
Obok strasznej Głowy. W oddali. Gdzieś daleko, a jednocześnie blisko. Na wyciagnięcie ręki. Bardzo daleko, jeśli wziąć pod uwagę mielący mózg. Pomyśleli o tym jednocześnie – statek! Powinien na chwilę zatrzymać wirniki, był duży, o wiele większy od wszystkiego, co do tej pory widzieli.
Pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę.
Ogromna eksplozja niemal rozerwała Głowę.
A Ut i Fi mogli bezpiecznie przedostać się do magicznego Drzewa. Zachwyciło ich. Było jeszcze potężniejsze, niż sobie to wyobrażali. Liście rzeczywiście miało mięsiste i mocne, a gałęzie długie, grube, wytrzymałe, ale giętkie.
I oto stanęli przed kolejnym problemem: jak zdobyć te konary? I jak wydostać się stąd bez statku?
Przypomnieli sobie w porę o cudownych właściwościach Drzewa.
Poprosili o to, co było w tej chwili najważniejsze: Fi o wiązkę konarów, a Ut o bezpieczny powrót do domu.
Kwiat został uratowany.

Widziałeś, Hegemon „Pachnidło”? Moim zdaniem rewelacja:) Mądry, piękny i pozostający w pamięci.

Oj, ten Pis of szit to jakiś niepoprawny politycznie:)) Z praniem mózgu włącznie (lub płukaniem);)