Rozmówki

– Nie mogę wystąpić ci w tym materiale, bo chcę kupić lokal od miasta – mówi znajoma, która usta ma niewyparzone, ale instynkt samozachowawczy rozwinięty.

– Wie pan co? Ja rozmawiałem z panią dyrektor przedszkola i chyba nie możemy tak zrobić tego tematu, bo ona nie chce się wychylać, a przecież to miejsce dla dziecka w przedszkolu mam od niej, no nie, więc ja też nie mogę – mówi przez telefon dawca tematu.

– To proszę sobie wybrać dla żony coś z naszych produktów – mówi do dziennikarza prezes bolesławieckiej firmy produkującej rzeczy niezbyt tanie.
– Dziękuję bardzo, ale nie mogę – odpowiada pismak. – Nie chcę czuć się zobowiązany.
– Ale dlaczego? – pyta prezes ze zdziwieniem sugerującym, że to nie pierwsza taka propozycja, a odmowa jest rzadkością.

– A mógłby pan nie wymieniać mojego nazwiska? Zdjęcie? Pan żartuje?! – mówi kobieta z problemem dużym, większym niż odwaga cywilna.

– Bernard, czy ty to nagrywasz? – pyta przez telefon na początku rozmowy pracownica samorządu, dając mi przy okazji w pysk.

– Wie pan, bo ja myślę, że skoro dziennikarze dostają pieniądze za taki materiał, a to świetny temat, to mógłby się pan ze mną tymi pieniędzmi podzielić – mówi mitoman pragnący pojawić się w telewizji i gazecie.

– Chciałbym, żeby mi pan to jeszcze raz powiedział już oficjalnie rozwijając ten wątek, a ja bym sobie tę wypowiedź nagrał i wykorzystał – mówię przez telefon do przedstawiciela bardzo ważnej instytucji.
– To czemu pan tego od początku nie nagrywał? – pyta zdziwiony.
– Bo nie robię tego bez uprzedzenia – odpowiadam.

– Dlaczego zilustrowaliście informację o tej imprezie logiem tego urzędu? – pyta na granicy krzyku i z wielką pretensją pracownica jednostki podległej innemu urzędowi, też samorządowemu. Obie instytucje są współorganizatorami imprezy.

– I tym tematem musicie się zająć. Dane do wiadomości redakcji – pisze facet podpisujący się: dziennikarz obywatelski, Xxxxxxxx Yyyyyyyy.