To koniec zapasów BOLEC NIUS. Ostatni tekst z tego cyklu to jednocześnie jeden z najlepszych felietonów umieszczonych przez Tomasza Mielocha na portalu boleslawiec.net i kolejny przykład, że lokalną polityką można zajmować się z poczuciem humoru. Zatem ostatni raz wróćmy do pierwszych lat rządów Piotra Romana.
Samoodwołanie (pierwsza publikacja 17 lutego 2003)
W niedzielę, 16 lutego br. prezydent Bolca, Mieczysław Marian odwołał sam siebie z pełnionej funkcji. Ponieważ wcześniej wręczył wypowiedzenia wszystkim swoim podwładnym, nie bardzo wiadomo, kto teraz rządzi w mieście. Redakcja „Bolec Nius” sprawdziła, jakie były powody tej bezprecedensowej decyzji prezydenta.
O tym, że prezydent Marian potrafi szafować odwołaniami na lewo i prawo (choć na początku uważano, że tylko na lewo), mieszkańcy Bolca wiedzieli już w pierwszych tygodniach po objęciu władzy przez nową formację polityczną. Ze swoimi stołkami musieli pożegnać się szefowie wszystkich instytucji komunalnych. Nic dziwnego zresztą – przewodnie hasło zwycięzcy ostatnich wyborów brzmiało: „Czas na zmiany!”. Jednak nawet najbliżsi współpracownicy prezydenta przyznają, że nie przypuszczali, iż rzeczone zmiany będą następowały tak często, a etatów pozostawionych przez odchodzącą starą gwardię nikt nie obsadzi.
Prawdziwy wstrząs nastąpił na początku ubiegłego tygodnia, kiedy jednocześnie odwołani zostali obaj wiceprezydenci. Lokalny ekspert od życia publicznego, redaktor Henryk Krupnik twierdził nawet, że prezydent, kierując się zasadą ograniczonego zaufania, pragnie samotności i skupienia, aby w niczym niezmąconej ciszy sal boleckiego ratusza obmyślać plan odbudowy miasta po zniszczeniach dokonanych przez poprzednią ekipę.
Do wczoraj ta hipoteza wydawała się bardzo prawdopodobna. Jakież było zdziwienie naszego zespołu redakcyjnego, kiedy w późnych godzinach wieczornych otrzymaliśmy telefon od samego Mieczysława Mariana (rzecznik prasowy urzędu został odwołany dwa tygodnie temu).
– To już koniec... – głos prezydenta drżał w słuchawce. – Nigdy nie spodziewałbym się, że zostanę w ten sposób potraktowany i to w dodatku przez osobę mi najbliższą, czyli przeze mnie.
Zapytaliśmy prezydenta, jak to możliwe, że odwołał samego siebie.
– Odwoływanie weszło mi w krew – jak nałóg. Początkowo chciałem tylko sprawdzić swoje możliwości. Zobaczyć, czy jestem w tym dobry. Jako chrześcijanin, Polak i katolik zawsze kierowałem się zasadą współczucia, dlatego wręczanie pierwszych odwołań bardzo przeżywałem. Później szło już coraz lepiej. W szczytowym okresie wręczałem po dwadzieścia odwołań dziennie – sam, osobiście, patrząc swej ofierze głęboko w oczy. Nawet po pracy, prywatnie starałem się stworzyć sobie namiastkę tych doznań. Odwoływałem wszystkie wizyty u przyjaciół. Zamawiałem taksówki przez telefon, by po chwili je odwoływać. Przyrzekałem dzieciom wyjście do cyrku, a po drodze mówiłem, że się rozmyśliłem i odwołuję przyrzeczenie. I wreszcie poczułem, że dotychczasowe odwołania to nic, że muszę odwołać jakąś naprawdę znaczącą postać. Cóż, zapłaciłem najwyższą cenę za spełnienie swoich ambicji i pragnień…
Zapytaliśmy byłego już prezydenta, co zamierza zrobić w obliczu zaistniałej sytuacji.
– Żyjemy w państwie prawa i sprawiedliwości, jest jeszcze wojewoda, są niezawisłe sądy, jest Trybunał w Strasburgu. Odwołując mnie ze stanowiska, popełniono szereg uchybień natury formalnej. Będę się odwoływał, a jeżeli odniosę sukces, to z pewnością zrewiduję swoją strategię polityczną.
Do chwili publikacji tego tekstu nie były znane dalsze losy eksprezydenta Mieczysława Mariana.
