gru 2, 2009
1422 Wyświetleń
1 0

Bohaterowie są (z)męczeni

Napisany przez

bohaterowie1007Kiedy zaczynałem pracę w swoim zawodzie, robiłem wywiad z powstańcem warszawskim, panem Władysławem Czarneckim. Rozmawiałem z nim będąc na świeżo po lekturze „Bić się czy nie bić?” Tomasza Łubieńskiego. Książki, która pyta m.in. o to, na ile moralne było to, że w Powstaniu Warszawskim walczyły dzieci. Pyta nieco ironizując, że dziecko małe, to i trafić trudno, a wojnę traktuje jak zabawę, co z punktu widzenia dowódców może mieć wiele praktycznych zastosowań.

Władysław Czarnecki miał w czasie powstania 14 lat. Nie mogłem go nie spytać o to, o co pytał Łubieński. Odpowiedział, że nikt na to tak nie patrzył, że wskutek przedwojennego wychowania walka była oczywistością, a wiek nie grał roli.  Zebrałem za to pytanie niezły opiernicz od małżonki pana Władysława, Jolanty Ajlikow-Czarneckiej. Że „jak śmiałem”, „jak mogłem”, „jakim prawem”?

Wzburzenie pani profesor zrozumiałem, przyjąłem, przetrawiłem. Jej mąż się nie obraził, a ja przemyślałem temat traktowania ludzi, którzy o nasz kraj walczyli.

Państwo Czarneccy niestety osierocili już Bolesławiec, co ja jako bolesławianin z trudem im wybaczyłem.

Kiedy zaczynałem pracę w tym zawodzie, na narodowowyzwoleńczych rocznicach zawsze do dyktafonu, zdjęcia, kamery, znajdowało się jakiegoś weterana walk, który wspomniał w kilku słowach, jak to było wtedy. Dziś już ich prawie nie ma, poodchodzili. Szukając weterana II Wojny Światowej w końcu rozmawiamy z kimś w rodzaju byłego żołnierza Wojska Polskiego. Różnica wielka, ale dla młodych ludzi nie odróżniających Powstania Warszawskiego od stanu wojennego – różnica żadna.

Spotykam weteranów i byłych żołnierzy na uroczystościach 1 września, 11 listopada, 8 maja. Stoją w pocztach sztandarowych, idą w przemarszach, opowiadają o swoich doświadczeniach. Zapraszani przychodzą, wkładają stare mundury albo przypinają odznaczenia do marynarek. Starają się wytrzymać przydługie uroczystości, mętne przemówienia samorządowców, którzy nawet nie wiedzą, co czytają i nie potrafią poprawnie wymówić tekstu.

Weterani są kwiatkiem do kożucha. Zaprasza się ich, ale się o nich nie myśli. Robią tłum, ale oni nie mówią, tylko do nich mówi się wciąż te same frazesy.

Czasem weterani nie wytrzymują, czasem ich organizm nie wytrzymuje i na narodowowyzwoleńczą uroczystość trzeba wezwać karetkę, jak to było swego czasu pod pomnikiem żołnierzy II Armii Wojska Polskiego. Czas zmęczenie, choroby, starość. Myśl nie moja za to trafna: Nasza epoka nie przedłuża życia, tylko wydłuża proces starzenia się.

Tych najstarszych weteranów zastępują nowi, którzy może II Wojny Światowej nie widzieli, ale przesłużyli w wojsku PRL-u dwadzieścia czy więcej lat, co wystarcza do przynależności do jakiegoś związku, którego przedstawicieli zaprasza się na uroczystości. Staruszkowie w mundurach są, o środowiska kombatanckie się zadbało. Robi się deficyt, a deficyt na bohaterów jest zawsze nie na miejscu. Trzeba dosztukować.

Kategorie:
Łętowski
https://bobrzanie.pl/kategoria/blogi/letowski/

Fotograf (bernardletowski.pl), bloger, lekko emerytowany dziennikarz.

Komentarze do Bohaterowie są (z)męczeni

  • Bardzo się pomyliłeś Barnardzie. Po tych wszystkich męczących uroczystościach pan Starosta zaprasza kombatantów na wojskową grochówkę.

    Tryton 04/12/2009 09:39 Odpowiedz
  • Dowcip z brodą:
    Komisja pyta kandydata na kombatanta, jakiez to szczególne zasługi mial podczas okupacji skoro w 1945 miał tylko 7 lat.
    – Nosiłem jedzenie do lasu partyzantom.
    – I co na to partyzanci?
    – Mówili : Danke
    :-)

    Julian 04/12/2009 09:35 Odpowiedz
  • 06:21 normalnie boli mnie jak to widzę / czytam …

    Sławek Głowacki 03/12/2009 16:01 Odpowiedz
  • Sławku, o 6.21 to ja juz byłam gotowa do wyjścia z domu:) Ale miałam jeszcze chwilkę, żeby usiaść i poczytać.

    Althea 03/12/2009 15:26 Odpowiedz
  • @ Althea

    06:21 ;/ łosz kurde to środek nocy….:)) bobrzanie to aż taki nałóg..?:)))

    Sławek Głowacki 03/12/2009 09:10 Odpowiedz
  • Mocno, oj mocno. Ale prawdziwie. Sztukowanie bohaterów? Bernard, jak?
    Moja 80-letnia babcia, która doskonale pamięta czasy II wojny (większosć wojennej zawieruchy spędziła na Syberii), wspomina te czasy, ale – oprócz mnie – niewiele osób już chce słuchać.
    A warto. Opowieści te są tak pasjonujące, że podczas babcinych wspominków siedzę jak dziecko współczesne przed komputerem.
    Nie dosztukujemy bohaterów. Ale możemy przecież „ocalić od zapomnienia” te historie. Zapisać na dysku i mieć nadzieję, że nawet, jak nie będzie już ludzi, zostaną po nich wspomnienia.
    Pozdrawiam

    Althea 03/12/2009 06:21 Odpowiedz
  • Mocno powiedziane, na sam koniec :)

    kminek 03/12/2009 00:23 Odpowiedz

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

The maximum upload file size: 32 MB. You can upload: image, video, other. Links to YouTube, Facebook, Twitter and other services inserted in the comment text will be automatically embedded. Drop file here

Bobrzanie.pl
pl_PLPolish